Het is ironisch hoe iets zo belangrijks als goede voeding over het hoofd wordt gezien in de moderne gezondheidszorg en hoe, in de naam van gemak, in onze snelle maatschappij voeding heeft plaatsgemaakt voor fastfood, magnetrons, eten terwijl je bezig bent met iets anders en quick fix medicijnen terwijl het lichaam tegensputtert.
Interactie farmacologie en voeding stijgt
Gelukkig is er groeiende aandacht voor de belangrijke rol die voeding speelt bij het handhaven van een goede gezondheid. Gaat het dan toch gebeuren? Steeds meer lees je over kennisinstellingen wereldwijd die onderzoeken doen naar de effecten van goede voeding op het welzijn van de mens.
In ons land is dat natuurlijk de universiteit van Wageningen die koploper genoemd mag worden. De opleidingen in Wageningen gaan over voeding, gezondheid van mens en dier, natuur, klimaat en leefomgeving. Een recent onderzoek aan deze universiteit wijst uit dat de interactie tussen farmacologie en voedingswetenschappen stijgt.
De vader van onze westerse geneeskunde
“Hippocratus, de vader van onze eigen westerse geneeskunde, zei ooit: “laat uw voeding uw medicijn zijn en uw medicijn uw voeding.” Naast goede voeding legde Hippocratus sterk de nadruk op hygiëne, zowel voor de arts als voor de patiënt en vooral ook op gezonde eet- en drinkgewoonten, het belang van frisse lucht en een natuurlijk verloop van processen in het lichaam. Wanneer je hier goed over nadenkt is het eigenlijk onbegrijpelijk dat dit verband ooit verloren geraakt is.
Charaka Samhita en Corpus Hippocratus zijn tijdsgenoten
In Ayurveda, de oude Indiase wetenschap van het leven, gezondheid en levensduur, speelt voeding een prominente rol in de bevordering van de gezondheid. ‘Voorkomen en genezen’ is de basis van Ayurveda.
Nog steeds leren Ayurvedastudenten de basis van de Ayurveda door de compilaties van Charaka, de “Charaka Samhita”, te lezen. Deze teksten vormen de basis van de Ayurveda. De periode waarin deze teksten ontstaan zijn, wordt geschat op dezelfde periode waarin de compilaties van Hippocratus, de ‘Hippocratic Corpus’, geschreven zijn. Er is geen enkele westerse student medicijnen die zijn studie begint met het leren van de Hippocratic Corpus. Het eren van de grondlegger van de westerse geneeskunde beperkt zich tot het einde van de studie door de eed van Hippocratus af te leggen bij het behalen van hun artsexamen.
Waarom eert het westen zijn wortels niet?
Ik vraag me oprecht af hoe het komt dat onze westerse geneeskunde zich niet – net zoals bij de Ayurveda –verbindt met het verleden.
Komt dat doordat de westerse arts in de huidige tijd geen enkele waarde hecht aan de geschriften van Hippocratus of:
komt het omdat de westerse geneeskunde geen holistisch model van substantieel belang heeft om gezondheid te begrijpen en ziekten te genezen?
Het lijkt mij interessant om eens diep in onze eigen geschiedenis te duiken om hier antwoorden op te vinden. Wellicht is er meer aansluiting te vinden tussen Ayurveda en onze eigen westerse medicijnen dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden. Nu de farmacologie aansluiting zoekt bij voeding zou dat zomaar kunnen.
Ik ben er in ieder geval van overtuigd.
Cornelis J.M. Peters
Zondagochtend 8 januari 2012
