Vanmorgen werd ik geraakt door een artikel van René Diekstra getiteld ‘Een sprong vooruit’. In dit artikel schrijft Diekstra dat bij het parkeren hij spontaan het parkeerbonnetje kreeg van de vrouw die hem net gewezen had op de vrije parkeerplek. Niet alleen had de vrouw hem de plek gewezen maar ook nog haar parkeerbon gegeven waar nog meer dan een uur parkeertijd op stond. Als je zo de dag begint ziet het er meteen heel anders uit. Zomaar vriendelijke gebaren die het leven van volslagen vreemden leuker maken, ook al is het maar voor heel even.
India
Bij het lezen van dit stuk moest ik opeens denken aan mijn leven in India. Het hoogtepunt van de dag begon daar altijd heel vroeg voor mij. Om zes uur ’s morgens haalde ik altijd in mijn T-shirt en lungi (katoenen doek die om je heupen gedragen wordt) mijn krant uit de bus op en liep dan de straat op naar het theekarretje. Met een glimlach van oor tot oor werd mijn thee bereidt. Met grote gebaren en van een enorme hoogte werd de thee wel tien keer van het kopje in de metalen mok en weer terug gegoten. Prachtige ronde gebaren en met een feilloze precisie kletterde de thee als de Niagara waterval in mijn theekopje waar al spoedig een schuimkraag ontstond waar menig pilsje jaloers op zou kunnen zijn.
Wereldnieuws op burenniveau
Om mij heen stonden de buren uit de straat met allemaal hun krant de laatste nieuwtjes te bespreken. Dat ging er soms – ook al op dit vroege uur – enthousiast aan toe. Of ik het gehoord had wat er over J Jayalalitha, Chief Minister van Tamil Nadu verteld werd. Jayalalitha was een voormalige actrice en opgeklommen tot een politiek idool die bijna dagelijks geciteerd werd. Of het laatste nieuws van Veerappan, de stroper die zich schuilhield in de bossen van zuid India en een soort Robin Hood status had onder de werkers. In rap tempo namen de buurmannen het lokale nieuws en het wereldnieuws met elkaar door. Regelmatig werd de mening van de Sahib -blanke man…ik dus – gevraagd. Met mijn steenkolen Malayalam (taal die in Kerala gesproken wordt) beaamde ik doorgaans dat ik het volledig met hen eens was.
Sociale band werd dagelijks gecultiveerd
Als de kranten uit waren en de thee op was werd de theeschenker betaald en begon de werkdag voor iedereen. De sociale band werd iedere ochtend weer strak aangetrokken en gecultiveerd. Als ik nu uit het raam kijk zie ik de deuren en de ramen van mijn buren potdicht. Jammer dat we hier geen theekar hebben zodat we met de buren even de wereld door kunnen lichten in onze pyama’s onder het genot van een kopje thee. Het zou veel eenzaamheid voorkomen en veel beladenheid door het vaak negatieve nieuws in normale proporties veranderen. En zeg nou zelf wat kost nu een kop thee?
Cornelis Peters
10-04-2013
2 gedachten over “Wereldnieuws op pyjamaniveau”
Je hebt een mooi stuk geschreven. Het spreekt me aan hoe jullie destijds het wereldnieuws bespraken. In Nederland schijnt dit wat lastiger te zijn 🙂 En weet je wat het aardige is: wij maken allemaal onderdeel uit van de samenleving dus we kunnen dit veranderen. Ik stel voor: ik bak een cake in het weekend en deel dit met mijn buren. En jij Cornelis; ga met een pot thee naar jouw buren 🙂
Dag Astrid,
Je hebt volkomen gelijk. De eerste stap maak je zelf.
Leuk initiatief van de cake en de thee.
Gaan we doen.
Met vriendelijke groet,
Cornelis
Reacties zijn gesloten.