

Verbinding in Verandering: De Kracht van Samenzijn.
Dagelijks beluister ik verhalen van mensen in mijn praktijk, afkomstig uit diverse lagen van de samenleving.
Soms raken de emoties van verdriet en wanhoop diepgaand. Neem bijvoorbeeld Fien, die jarenlang een hoge positie bekleedde in het bedrijfsleven.
Op haar vijftigste wilde ze haar eigen centrum voor massages en meditatie beginnen, omdat ze dat zinvol en leuk vond.
Helaas gooide een hersenbloeding roet in het eten. Nu woont ze in een bejaardentehuis omdat ze niet meer voor zichzelf kan zorgen, op 56-jarige leeftijd.
Tijdens een consult met mij schuifelde ze binnen, zette haar rollator opzij en begon langzaam te vertellen over haar leven, vertraagd door de hersenbloeding.
Gisteren kreeg ik een e-mail van een cliënt die ik al zeven jaar niet meer heb gehoord. Laten we haar Sonja noemen.
Ze was naar het buitenland vertrokken voor werk, maar dat bleek minder leuk dan verwacht en eindigde in een nare situatie.
Terug in Nederland dacht ze tijdelijk bij haar moeder te gaan wonen, maar haar moeder overleed plotseling.
Sonja werd overweldigd door allerlei zaken rondom het overlijden, inclusief financiële afwikkelingen van onbekende leningen en uitgaven.
Onbedoeld raakte ze verstrikt in het turbulente leven van haar moeder, met wie ze al geen goede band had.
Tot overmaat van ramp kreeg ze nierstenen en een ernstige voetontsteking. Ze ligt nu in het ziekenhuis.
Dan is er Anton, al 20 jaar getrouwd en worstelend met een burn-out.
Zijn psychotherapeut raadde hem aan om sessies te volgen bij een ademcoach. Deze coach gaf Anton niet alleen inzicht in zijn ademhaling, maar hij werd ook tot over zijn oren verliefd op haar.
Zijn vrouw snapt niets meer van hem en zijn kinderen weten niet hoe het nu verder moet. Nu verblijft hij in een vakantiepark, in een gehuurd huisje. Zijn gezondheid en huwelijk verkeren in zwaar weer.
Ook voor mij kan het soms overweldigend zijn wat ik hoor. Mijn consulten duren 90 minuten, en het komt voor dat mensen de volle tijd gebruiken om te praten.
Over hun verdriet, teleurstellingen, angsten, twijfels en wanhoop.
Niets menselijks is mij vreemd, denk ik soms.
Ik luister en geef hun de ruimte om zich te uiten. Zowel letterlijk als figuurlijk open ik mijn hart.
Iedereen, ongeacht hun verhaal, achtergrond, gevoel van falen in het leven en de onzekerheden die dat met zich meebrengt, is welkom.
Niet alleen bij mij, maar oprecht welkom. Jij bent er immers? Dat alleen al is een reden om welkom te zijn.
Niets op aarde is toevallig hier. Alles, inclusief jijzelf terwijl je dit leest, is welkom.
Iedereen zoekt zijn weg tussen alle obstakels door om de reden van hun bestaan te ontdekken.
Dit maakt ons mensen mens. Het is geen eenvoudig geplaveid pad dat zich strekt van geboorte tot dood, met alles wat daartussen ligt.
Het leven is een voortdurende stroom van verandering, een constante golfbeweging. Dit is geen recent verschijnsel, maar een universeel kenmerk van alle tijden.
Er zijn momenten waarin de veranderingen zo intens zijn dat je even niet meer weet hoe je dit kunt integreren.
Je hebt het gevoel dat het je allemaal overvalt en je hebt geen tijd om het te verwerken. Juist dan schuilt er een buitengewone kracht in het verbinden met elkaar.
Want in de verbinding vinden we de veerkracht om samen verder te gaan.