“Houdt het nooit op?”

“We komen net uit een jarenlange griepepidemie, de energieprijzen verdubbelen, ik ben mijn baan kwijt en als ik naar het nieuws kijk zie ik die vreselijke beelden van de oorlog in de Oekraïne.

Wanneer houdt het nu eindelijk eens op? Ik wil rust en ik wil een bevestiging dat het allemaal goed komt.

Ik was nooit depressief maar nu ben ik het geworden.

Ik kan er gewoon niet meer tegen.

Het is te veel en het duurt allemaal te lang en het houdt niet op.

Ik heb hulp gezocht in de psychiatrie en die willen mij antidepressiva voorschrijven maar dat wil ik niet. Zo erg is het ook weer niet.  Ik ben ook gewoon boos. Boos op alles.

Het ligt niet aan mij maar aan de hele maatschappij. We doen het verkeerd, we buiten de aarde uit, we willen teveel en we zijn te verdeeld. Ik voel me net een stuurloos schip en als ik om me heen kijk ben ik niet de enige.

De politiek is een drama, onze politie – dat zag je bij de demonstraties – slaan zomaar in op vreedzame demonstranten. We zijn gewoon ontspoord!”

Ik liet haar uitpraten en ondertussen zorgde ik ervoor dat ze alle ruimte kreeg om zichzelf te uitten.

Zij is niet de enige die er zo over denkt. Die gedupeerd is door de omstandigheden buiten haar om. Haar baan in de horeca is kwijtgeraakt. Nu werkloos thuis op de bank. De moed niet kunnen opbrengen om weer terug de maatschappij in te gaan.

De maatschappij die helemaal niet zo uitnodigend meer is.

Haar werk was haar leven. De interactie met klanten en collega’s was haar sociale cirkel.

Dat viel allemaal weg. Opeens, te snel, zonder perspectief.

Wat doe je dan?

Ook ik vind het dan moeilijk om zomaar een antwoord te geven.

Want het valt gewoon niet mee, het is even heel zwaar. Je mag gewoon een tijdje heel boos zijn. Boos zijn is ook een emotie van verdriet, onmacht, verlaten voelen, gekrenkt zijn, angstig voelen, kortom een heel scala aan emoties die door je lijf gaan.

Ook je lichaam reageert op je emoties, het put je namelijk uit. Je wordt echt fysiek moe. Dat haalt je weerstand weer naar beneden en dan ben je vatbaar voor ziekten. Je zit dus in een spiraal die winding voor winding naar beneden gaat.

Ik vind die boosheid prima om dat even goed uit te vieren. Niet tegenhouden of afdekken of drogeren met antidepressiva. Laat het er maar uitkomen. Huil maar uit, schreeuw het uit. Het mag er gewoon zijn. 

Dat gevoel van je “shit” voelen. Laat het er maar helemaal uitkomen. “Ga maar op de grond zitten of liggen”, zeg ik dan tegen mijn cliënten. “Dieper kan je niet vallen. Dit is de bodem. Voel het maar.”

Het is een keiharde confrontatie met de aarde. Maar ondertussen is het de aarde die je draagt. De aarde die je niet laat vallen. Dit is je basis.

Ik neem mijn cliënten aan de hand mee en ga samen met ze door allerlei emoties die er mogen zijn.  

Gesprekken, maar ook behandelingen, zijn belangrijk om stukje bij beetje te komen tot de kern. Jouw kern, en die is voor iedereen verschillend.

Waar haal je de kracht om weer tot jezelf te komen?

De uiterlijke omstandigheden kun je niet veranderen.

Er is alleen maar verandering.

Maar hoe ga je daarmee om? Hoe vind je rust in chaos?

Wat doe je, wat kies je, hoe kom je daarbij?

Daar kan ik je bij helpen. Daar ligt mijn kracht. Hoe complex de situatie ook lijkt er is altijd een oplossing te vinden. Een oplossing die past bij jou leefsituatie.