Mark had te horen gekregen dat hij diabetes had. Alle uitslagen wezen daarop. Hij was niet dik, sportte regelmatig en snapte er helemaal niets van. Hij wilde er eigenlijk helemaal niets van weten. Zijn hele leven lag in diggelen. Mark is 23 jaar.
M: “Heeft het leven nu nog zin?”
C: “Het leven heeft alleen zin als jij het zinvol vind en maakt.”
M: Wie wil mij nu, ik ben nu een patiënt.”
C: “Op dit moment heb je zorg nodig dus dan heet het dat je patiënt bent. Maar je bent natuurlijk Mark, en van jou is er geen tweede.”
M: “Moet ik nu mijn hele leven insuline spuiten?”
C: “Dat weet ik niet, wel weet ik dat de onderzoekers niet stil zitten en er baanbrekend onderzoek gedaan wordt. Dus wie weet is er binnen afzienbare tijd een 3D printer die een nieuwe alvleesklier print voor je.”
M: “Hoe zeker is dat?”
C: “Er zijn geen zekerheden in het leven, alleen mogelijkheden.”
M: “Ik wil dit niet. Ik wil niet ziek zijn.”
C: “Je bent niet ziek, je hebt een aandoening dat gelukkig goed te behandelen is als jij dat goed aanpakt. Als jij jezelf ziek vind ben je het ook. Als jij jezelf ziet als Mark met een aandoening wordt het meteen anders.”
M: “Hoe moet ik nu verder.”
C: “Je gaat verder met dingen die jij belangrijk vind en waar jij je leven zinvol mee kunt invullen. Is er iemand die je bewondert ? In de sport of anderszins.”
M: Ja, ik ben erg onder de indruk van Michel Mulder.”
C: “Wat kenmerkt deze schaatser voor je?”
M: “Zijn enorme prestaties bij de winterspelen en zijn doorzettingsvermogen om dit te bereiken.”
C: “Wat let je om te streven naar grootste dingen. Je kunt het als je net zoals Michel Mulder doorzet, ook als het leven je raakt met ziekten of andere ongemakken.”
M: “Ik ga het proberen.”
C: “Nee, je gaat het doen.”
Cornelis Peters
5 maart 2014
